บทเรียนที่ควรค่าแก่การศึกษา

ผมเห็นใครหลายคนชอบรอ รอ รอ รอให้พร้อมก่อนที่จะลงมือทำ ในคำว่ารอนั้นมันทำให้ใครหลายคนพลาดโอกาสดีๆไปนักต่อนักแล้ว สมัยเรียน มัธยม ผมเคยหลงรัก ผญ คนหนึ่ง เป็นเด็กเรียนดี น่ารัก ตาโต มีน้ำใจ ผมชอบเขา หลงรักเขามา แต่ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับเขา ไม่กล้าเข้าไปบอกว่าชอบเขา ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง อยู่ห้องเรียนท้ายๆ ทำให้ผมรู้สึกต่ำต้อย ผมตั้งเป้าหมายไว้กับตัวเองว่าจะสอบนักเรียนเตรียมให้ได้ เมื่อผมสอบได้ผมจะมาหาเขา และห้วงเวลาในการเรียนจนกว่าจะสอบได้นั้น กว่า 2 ปี ผมสอบ เตรียมทหารได้ ตามที่หวัง และมีความตั้งใจว่าเมื่อ รร. ปล่อยพักบ้านครั้งแรกผมจะมาหาเขา แต่งชุดหล่อๆมาหาเขา และคิดเอาเองว่า เขาจะชอบเราแน่ๆ ตแนนั้นดขาก็ยังไม่มีใคร เมื่อถึงเวลา ผมทำตามดั่งที่ตั้งใจไว้ แต่ผลที่เกิดขึ้น มันไม่ได้เป็นดั่งที่ผมหวัง เขาไม่ได้ชอบผม และเขามีรุ่นพี่ที่เขาชอบอยู่แล้ว ความหวังผมดับสลาย น่าเศร้ามาก.....นี้เป็นบทเรียน บทเรียนหนึ่งในชีวิตของผมที่ได้ประสบพบเจอด้วยตนเอง.....และผมอยากจะแชร์ความรู้สึกตรงนี้ให้ทุกๆคนได้ทราบ และได้รู้จักกับคไว่าโอกาส คำนี้สำคัญมาก โอกาสไม่เคยรอใคร เราต้องวิ่งเข้าใส่มันด้วยตัวเอง เมื่อเรามีความตั้งใจแพไรไว้ ให้ลงมือทำเดียวนั้น.....คนที่จะประสบความสำดร็จที่แท้จริง ส่วนใหญ่แล้วเขาจะสำเร็จท่ามกลางความไม่พร้อม คนสำเร็จเจาจะลงมือทำทันที โดนไม่ได้กลัวปัญหาที่จะเกิดขึ้นตรงหน้า...,เขาจะลงมือทำเมื่อเจอปัญหา เขาจะแก้ปัญหาเดียวนั้น จะไม่ต้องรอให้ตัวเองพร้อมกันที่ปัญหาจะเจอ...หลายๆคนรอให้พร้อมก่อนค่อยลงมือทำแต่หารู้ไม่ คำว่า รอ นั้นทำให้หลายๆคนพลาดโอกาสที่ดีในชีวิตไปนักต่อนักแล้ว