เรื่องในบ้านที่เราอาจลืม
ผมเห็นคนมากมายใกล้ตัวผมมีความขยันตั้งหน้าตั้งตาทำบางสิ่งเพื่อให้โลกยอมรับ...เขาพูดจาดี และ ปฏิบัติดีกับทุกคนที่เขาไปพบ ผู้คนมากมายรู้จักเขา เขามีชื่อเสียง...หลายคนชื่นชอบความสามารถ ความตั้งใจ ในตัวเขา...เขาภูมิใจในตัวเองที่คนสังคมยกย่องเขา นายชอบ นายชื่นชม เขาเดินยืดอกในสังคมอย่างมั่นใจว่าเขาเก่งที่สุด...แต่สิ่งหนึ่งที่เขาละเลยคือการปฏิบัติแบบเดียวกับที่เขาปฏิบัติกับคนข้างนอกให้กับคนในบ้าน
ส่วนตัวผม ผมชื่นชมคนที่มีความขยันรักความก้าวหน้า คนที่รักการเติบโต ผมชอบคนแบบนี้...แต่สิ่งที่ผมจะพูดถึงก็คือการเอาใจใส่ความรู้สึกของคนใกล้ตัวโดยเฉพาะคนในบ้าน บางคนพูดกับนายเพราะดีมากแต่พอพูดกับพ่อแม่ภรรยาคนในบ้านกลับตะคอก...บางคนดูแลปฏิบัติกับคนอื่นดีทุกอย่างแต่กับคนในบ้านไม่เคยดูแลเอาใจใส่พาไปเที่ยวกินข้าวนอกบ้านเลย
คนเราจะพบเจอความจริงบางสิ่งเมื่อเจอจุดต่ำสุดของชีวิต...บางคนต้องเจ็บป่วยปางตายเข้า รพ. ก่อน ถึงจะรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วคนที่รักเราที่สุด และคนที่เราควรเอาใจใส่ที่สุด คือคนในบ้าน ถ้าไม่ได้เข้า รพ. ก็จะยังไม่รู้
แน่นอนสิ่งที่คนเราทุกคนตามหาคือ" ความรู้สึกดี " แต่ความรู้สึกดีที่มากจากภายนอกนั้นมันมีได้ไม่นานเดี่ยวมันก็หายไป แต่การให้ความสุขกับความใกล้ตัวนี้ คุณจะเจอความรู้สึกที่มีความสุขจริงๆ โดยไม่ต้องไปแสวงหาการยอมรับจากที่ไหน
ไม่มีชัยชนะที่แท้จริงบนซากปะระหักพัง หรือชัยชนะที่ได้มาจากการเสียความรู้สึกของผู้อื่น และคนรอบตัวไม่ได้ยินดีด้วย...คนเราควรหันมาใส่ใจคนใกล้ตัวให้มากๆ ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ภรรยา หรือ ลูกๆ
มีคำพูดคำหนึ่งของคุณบัณฑิต อึ้งรังษี ที่ผมยืดถืออยู่คือ ไม่มีความสำเร็จนอกบ้านที่ไหน จะมาทดแทนความล้มเหลวในบ้านได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น